Een inclusieve samenleving
Emancipatie zit in het DNA van GroenLinks. Het recht van mensen om zelf te kiezen hoe ze hun leven willen leiden. En met wie. In vrijheid – zonder onderdrukking, geweld of vooroordelen. Dat alles samen maakt een samenleving. Wij allemaal, met onze eigen mogelijkheden, ideeën en achtergronden. Dat zou vanzelfsprekend moeten zijn. Maar keer op keer blijkt dat we dat moeten bevechten. Dat we nog altijd moeten strijden tegen discriminatie, racisme en seksisme. Tegen ongelijke kansen. Tegen onrechtvaardigheid. Tegen meten met twee maten. Daartegen strijden we samen. Want Nederland is van ons allemaal.
Te lang heeft het tegengaan van institutioneel racisme, antisemitisme, moslimhaat, discriminatie en uitsluiting van mensen met een beperking te weinig prioriteit gekregen. Rechtse partijen proberen groepen tegen elkaar op te zetten, door zondebokken aan te wijzen voor de problemen die zij zelf veroorzaakt hebben. Wij nemen daar keihard stelling tegen. Wij strijden voor emancipatie, voor solidariteit en voor gelijke rechten en kansen. Voor een Nederland waarin je niet wordt afgewezen voor een baan of een woning op basis van je naam. Waar iedereen hand in hand over straat kan. Waar de competentie van mannen net zo kritisch bevraagd wordt als die van anderen. Waar een beperking niet betekent dat je geen gebruik kan maken van het openbaar vervoer. En waar je postcode niet je kansen bepaalt. Kortom: voor de vrijheid om jezelf te zijn, ongeacht waar je vandaan komt, wat je huidskleur is, waar je in gelooft, van wie je houdt en of je wel of geen beperking hebt. GroenLinks strijdt voor een toegankelijke en inclusieve samenleving.
Voor GroenLinks betekent inclusiviteit trots kunnen zijn op wie je bent en wat je doet, je verbinden en verbonden voelen met de ander om je heen. Het betekent bouwen aan één samenleving op basis van waardigheid, erkenning en veiligheid voor iedereen. Juist ook met degenen die nu boos en teleurgesteld zijn omdat ze keer op keer het gevoel krijgen er niet bij te horen. GroenLinks zet zich in voor die inclusieve samenleving met een overheid die het goede voorbeeld geeft. Maar we realiseren ons ook dat een verandering in beleid, of het anders verdelen van geld, niet voldoende is. Het gaat ook om moed. Moed om het perspectief van een ander te zien. Om gesprekken over racisme en seksisme te voeren. Om te luisteren en om te leren. Om macht te delen met iemand die niet op jou lijkt. Om iemand te steunen en een voetje te geven. Voor een echt inclusieve samenleving moet heel Nederland aan de slag. Samen. Voor elkaar.